Πώς μπόρεσες;

Στη φρίκη της οδύνης

στη μέση, η λύπη στέκει

Αχ και νάσουνα φυγάς !

Θα ήξερα πως λόγος θα υπήρχε

και αιτία, πως σε κάποιους χρωστάς

πως από κάποιους προσπαθείς

να ξεφύγεις, πως της ψυχής σου

τα αβάσταχτα μαρτύρια απωθείς

Τώρα, η παρουσία σου ακόμα πιο βαριά

Κρατάς στα χέρια σου τη μεγάλη

ξύλινη βαλίτσα και πας, μετρημένα

βήματα, άδακρυς, χωρίς ίχνος

εκδίκησης, με την απορία τη δική μου

-Πώς μπόρεσες να κρύψεις

τόσα χρόνια, τόση λύπη!-

ανάγερτος

( Στην αγαπημένη μου φίλη Γεωργία Κοτσόβολου ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρουσίαση του ανέκδοτου ποιήματός μου “Πως μπόρεσες; “στο θαυμάσιο ιστολόγιό της https://homouniversalisgr.blogspot.gr/.../blog-post_31.html )