Τι
νόμισες αγάπη μου
Αυτά
τα ξύλινα σπίτια πάνω στην άμμο
εμάς
περιμένουν;
Εμείς
γεννηθήκαμε με δίχως παράθυρα
με
δίχως μπαλκόνια
με
άδεια ντουλάπια
με
μια άγκυρα μόνο
στα
πόδια
Για
μας το σπίτι μας είναι η άμμος
Αυτή
που γεμίζει κι αδειάζει
ζωές
Σαν
πιάσει η μπόρα
Εμείς
ένα μαζί με τη θάλασσα
Τα
ξύλινα σπίτια θα σαπίσουν στη θάλασσα
Να
χαρείς το ταξίδι
Όταν
σμίγουνε δυο με αλάτι φτιαγμένοι
δε
φοβούνται το θάνατο
Το
πολύ να χαθούν
μεσ´
στου ήλιου τον έρωτα!
ανάγερτος
ειμαι χαρουμενη που μπορω "ελευθερα" να διαβαζω την σκεψη σας.θα μου επιτρεψετε να σας γραψω ..πως ορισμενες στιγμες την ανακατευω με τις δικες μου!σαςευχαριστω απο καρδιας.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη σας μερα..
Όταν σμίγουνε δυο με αλάτι φτιαγμένοι......
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό όπως μας έχεις συνηθίσει Ευάγγελε!!!