Η ράτσα μας δεν πέθανε ποτέ...

Βιώνουμε την τραγικότητα του ανικανοποίητου. Την τραγωδία ως έκφραση ψυχής, ως έκφραση ζωής, στην καθημερινότητά μας, στην πολιτική, στον έρωτα.

Εραστές της αιώνιας φυγής στην αναζήτηση της περιπλάνησης με το μυαλό στο γυρισμό να γίνεται δυσβάστακτο φορτίο η ασφάλεια και η σιγουριά του σταθερού, του μόνιμου.

Θυσία για τη λύτρωση που όταν γεννηθεί ζητάμε τον εξαγνισμό στη σταύρωση.

Στου δυνατού και του Θεού την ευσπλαχνία  ό’ τι με την καρδιά και το μυαλό κερδίζουμε.

Δυαδισμός. Ο ψυχικός δυαδισμός ενός λαού που ενώ ανοίγει δρόμους, ταυτόχρονα σχεδόν με νύχια και με δόντια να ξεριζώσει βράχια προσπαθεί για να χαθεί το πέρασμα.

Μακριά και γύρω του, ποτέ αυτός ο αυτουργός.

Σαν γεννημένος αρχηγός να ψάχνει πάντα την αρχή στο τέλος.

Σ’ αυτή τη γη πάντα η τραγωδία.

Εδώ γεννήθηκε. Μαζί με τη θυσία, την ικεσία, την ανδρεία.

Της σύνθεσης και της ανάλυσης το πνεύμα. Τότε που τα υπέρ και τα κατά ήταν δημιουργία.

Σήμερα που όλα τ’ άλλα χάθηκαν μόνο το δράμα απέμεινε.

Κι’ όμως...

Κάθε λαός ξεχωριστός κι η ιστορία του ψυχή του.

Γι’ αυτό λοιπόν προτού βιαστείς να πεις πέφτοντας σε παγίδα, κοίτα τους άλλους τους λαούς, σκέψου απλά και σύγκρινε την ιστορία σου μ’ όλους αυτούς. Θα δεις πως όλα ξεκίνησαν εδώ. Κι αν κατοικήσαν οι θεοί εδώ είναι που λάτρεψαν το πνεύμα. Αυτό που χρόνια τώρα προσπαθούν σαν τα ελγίνεια να σ’ αρπάξουν. Να σε τελειώσουν θέλουν. Γι’ αυτό χτυπάνε στο μυαλό.

Η τραγικότητα λοιπόν, συστατικό μας. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Το μόνο που χρειάζεται να μπολιασθεί με μπόλικη παιδεία. Με διάβασμα των κλασσικών, με ποίηση, με τέχνη, ανάλυση των σοφιστών να ξελασπώσει η σκέψη. Αντίσταση στην αποχαύνωση. Έτσι να πεις.

Κι αν κάποιος ή κάποιοι θα προσπαθήσουν να σου πουν πως όλα χωρίς παιδεία προς το καλλίτερο θ’ αλλάξουν, μην τους πιστέψεις. Και η δημαγωγία εδώ γεννήθηκε.

Δεν θέλω απάντηση σ’ αυτά. Μονάχα θέλω να σκεφθείς κι απλά να θυμηθείς τα λόγια μου όταν με το φιλί  σου θ’ αγγίζεις την Ανατολή.

Όσο για σένα τον κιοτή και με λειψή ψυχή μόνο αυτό. Η ράτσα μας δεν πέθανε ποτέ. Ακούς; ποτέ! και ούτε που πρόκειται… Να τους το πεις.

ανάγερτος

"Τίποτα, θαρρώ, δε μου λείπει. Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελλάδας, που θέλουν να την γκρεμίσουν.

Μα αυτή 'ναι αιώνια, το ξέρω καλά, και θα βγει κι από τη δοκιμασία αυτή γιγαντωμένη. Είμαι βέβαιος πως μεγάλες ψυχές και μεγάλα έργα γεννιούνται και θα γεννηθούν από το αίμα αυτό κι από τα δάκρυα.

Ποτέ δεν είχα τόση πίστη κι εμπιστοσύνη στη ράτσα μας, όπως τώρα.

Είναι αιωνίως ο Χριστός, που ξανασταυρώνεται για ν' αναστηθεί.

Πρέπει, αλήθεια, να 'μαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αύτη να γεννηθούμε Έλληνες. Και συνάμα να νιώθουμε, κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στίχο που γράφουμε, πως έχουμε μεγάλη ευθύνη."

Ν. Καζαντζάκης