Όταν κλαίει το ποτάμι…

Χοροπατάει περίεργα

το ποτάμι όταν κλαίει

Υπόγειοι οι λυγμοί του

χαράζουν βαθιά

το πεπρωμένο του

Για δες τις φτέρες,

οι μέρες είναι που αγκομαχούν

στa πόδια της κοιλάδας

Με την ορμή των βουβαλιών

και με τα βέλη του ήλιου

παλεύουν

Σε ποδοπάτησαν

Εκμαγείο χάλκινο μέσα στη λάσπη

των χαμένων σου ελπίδων έγινες…

με μια ψευδαίσθηση, παράλογη και τραγική,

να θεωρείς το θάνατο στη λάσπη λύτρωση

και να βαδίζεις χαλκευμένος

εσύ, ο άλλοτε χαλκέντερος

Αξημέρωτες πια οι ώρες κι οι στιγμές

Άπλωσε τα χέρια σου στα φύλλα που σε γέννησαν

και εξαγνίσου μεσ’ στα θολά νερά

Νάματα νερά , καημού νερά

Αιώνια θα κυλάνε πάνω μας.

ανάγερτος