Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Βροχής σταγόνα
















Μεσ’ στα χαλάσματα γεννήθηκες
μέσα στη μήτρα τ’ ουρανού.
Στο γκρίζο και στην έκρηξη
είδες το φως.
Στο πανηγύρι των τρελλών χόρευες
πάνω σε σώματα καυτά,
πάνω σε σώματα υγρά
κι έγινες χάδι απαλό στα φύλλα.
Γεύτηκες όλους τους καρπούς,
γλυκούς, στιφούς, πικρούς,
κλαδιά γυμνά, σπασμένα σώματα,
κορμούς ασάλευτους και χρώματα.
Κοιμήθηκες πάνω στις φλούδες της ζωής
και γέμισες ότι δεν είχες φανταστεί
προτού χαθείς βαθιά μέσα στη ρίζα..
Κι από τότε ταξιδεύεις μεσ’ στη ρωγμή του δρόμου,
στης θάλασσας τον πόνο.
Δε χάνεσαι…δε χάνεσαι ποτέ…
Κι αν τύχει να χαθείς είναι γιατί βαρέθηκες
να κουβαλάς πληγές…
Πνοή ψυχή, γέννα αγέννητη, φιλί και στόμα,
ζωή και θάνατος μαζί. Θα ζεις για πάντα.
Μέσα στη γη, βαθιά πληγή.


ανάγερτος





2 σχόλια:

  1. Οι πληγές της ψυχής που κάποιοι μας άνοιξαν, κάποτε κλείνουν...
    Οι πληγές από τις πληγές που ανοίξαμε σε άλλους, δε θα κλείσουν ποτέ...
    Ποιητικός και όμορφος ο λόγος σου, αξία, όμως, έχουν οι πράξεις...
    Γιατί τι σημασία έχει που ταξιδεύει η ψυχή, όταν το σώμα βρίσκεται αλλού...

    Φιλικά
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χρήστο μου το μεγαλύτερο άβατο, του έρωτα τα σφραγισμένα χείλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή