μέσα απ’ τη σιωπή μου…

Δε λαβώθηκε, δε λαβώνεται ποτέ αυτό!

Μόνο φεύγει και χάνεται...για λίγο, για πολύ.

Άπληστο και αδηφάγο μέσα μας!

Πόσο αίμα; Πόσο πόνο, πόσο δάκρυ χρειάζεσαι ακόμα;

Βρήκες πληγές ανοικτές και δε λες να ξεκολλήσεις.

Σε θρέφει το αίμα. Γι’ αυτό δεν αφήνεις να κλείσει η πληγή.

Μήπως όμως και γω σ’ αφήνω να το κάνεις;

Μήπως και γω το θέλω; Μήπως φοβάμαι; Μήπως;

Mήπως όλο αυτό είναι μια συνωμοσία μεταξύ μας;

Να μην κλείσει η πληγή για να μη χαθεί η ψυχή;

Ίσως...ποιός ξέρει.

Ψυχή είναι αυτή κι η αγάπη κοφτερό μαχαίρι.

Να χαράζει, να νοιώθεις την κάψα από το αίμα 
που κυλά και να μην πονάς...
Να σ’ αρέσει, σαν κάτι τρελό να συμβαίνει.

Σαν κάτι που μπήκε μέσα σου και νέκρωσε τον πόνο.

Δεν ξέρω πως να το πω...

έρωτα, αγάπη, πάθος, έκσταση;

Όπως και να το πω ένα μόνο ξέρω,

σε λατρεύω, πέρα από όρια σε λατρεύω

μέσα απ’ το φιλί μου, μέσα απ’ τη σιωπή μου…

 ανάγερτος