αγιασμένα κορμιά

Παλεύω...
Στην ερημιά των δίσεκτων χρόνων παλεύω,
με μόνη συντροφιά το άρωμα
του κέδρου του υγρού, που σε μεθά.

Με βλέμμα στραμμένο στου κάμπου τ’ αλώνια,
εκεί που χορεύουν η πίκρα με την ερημιά,
εκεί περιμένω... εκεί ακουμπώ στη ρίζα του.

Πόσο αργά κυλά ο χρόνος;
ποτάμι που στέρεψε και δεν μιλά,
όταν δεν ξέρεις πότε θα φανεί η ηλιαχτίδα.

Σαν βέλος να τρυπήσει σύννεφα και φυλλωσιά,
να ζεστάνει τον κορμό, να ζεστάνει την καρδιά,
να κάνει το δένδρο φλογερό σαν τη δική σου,
σαν τη δική μου την καρδιά.

Να το αγγίζεις και μέσα από τα χείλη του
που καίνε, να ξεχυθεί η φλόγα του,
που έμελλε να κάψει
τα αγιασμένα τα κορμιά.

ανάγερτος